დემოკრატია - სტატიები

სტატიაში განხილულია ეთნიკური და რელიგიური უმცირესობების მიმართ სახელმწიფო პოლიტიკის რამდენიმე ძირითადი მახასიათებელი: როგორ პასუხობს სახელმწიფო დამოუკიდებლობიდან ოცდათი წლის შემდეგ სხვადასხვა ეთნიკურ ჯგუფში მიმდინარე მნიშვნელოვან სოციალურ-კულტურულ ტრანსფორმაციას. 

დღეს, როცა „ნამახვანჰესის“ კრიზისი ქართული სახელმწიფოებრიობის ლუსტრაციის ყველაზე ნათელ კონტექსტად გვევლინება და, ამავდროულად, მისი ფორმის თუ შინაარსის კრიზისზეც მიგვანიშნებს.

ამ წერილის მიზანია, პოსტსაბჭოთა საქართველოს ოთხი ფორმალური და არაფორმალური მმართველობა, გამსახურდიას, შევარდნაძის, სააკაშვილისა და ივანიშვილის, განიხილოს ვერტიკალური საზოგადოებრივი ხელშეკრულების პრიზმაში.

ქართული მართლმსაჯულება დამოუკიდებლობის მოპოვებიდან მუდმივი რეფორმირების პროცესშია. თუმცა, დღემდე ვერ შევქმენით სასამართლო ინსტიტუტები, რომლებიც მედეგი იქნება შიდა და გარე გავლენების მიმართ, თავისუფალი იქნება შიდაკორპორაციული, ფინანსური თუ პარტიული ინტერესებისგან.

პროცესების ალტერნატიული ახსნა, რომელსაც ხშირად შეთქმულების (კონსპირაციულ) თეორიას უწოდებენ, უმეტესად ერთ ფაბულას იმეორებს – რაც ზედაპირზე ჩანს, ყველაფერი სიმართლე არ არის, არსებობს უხილავი ძალაუფლება და განზრახვები, რომელიც ფასადის უკან იმალება.

ქუთაისის აეროპორტში სტუმრობისას ბუნებრივად გაგიჩნდებათ კითხვა – რატომ გადაწყდა ამ ადგილზე აეროპორტის აშენება, რატომ კოპიტნარში და არა სხვაგან?

პანდემიით გაღატაკებული საზოგადოების საჭიროებები ნეოლიბერალურ პოლიტიკურ ელიტას არ აინტერესებს. 

მთავრობაში დიდმა ცვლილებებმა შეიძლება დროებით ვითარება დაამშვიდოს, თუმცა ეს მხოლოდ პრობლემის დროებითი გადაჭრა იქნება, რადგან გრძელვადიან პერსპექტივაში ეს გზა ვერ შეძლებს არსებულ გამოწვევებზე პასუხს.

ომის შემდგომ აზერბაიჯანში, კონტრ-ჰეგემონიურ დისკურსს რომელიც დაფუძნებული იქნება ევროპულ ინტეგრაციაზე, ვერ განვიხილავთ იმედისმომცემ სახალხო მობილიზების სტრატეგიად. 

პანდემიის პირობებში, არა მხოლოდ ინტელექტუალები, არამედ მსოფლიოს წამყვანი ქვეყნების პოლიტიკოსები ლაპარაკობენ სახელმწიფოს, მისი სოციალური ფუნდამენტის დაბრუნების აუცილებლობაზე.